Frozen shoulder
Een jaar geleden kreeg ik tijdens een lezing opeens zo’n hevige pijn in mijn schouder dat ik besloot de lezing vroegtijdig te verlaten omdat ik meende dat ik anders niet meer zou kunnen autorijden en dus niet meer thuis zou kunnen komen. In de dagen erna stabiliseerde de pijn, maar ik kon mijn linkerarm bijna niet meer gebruiken.
Het is vanzelf gekomen, dus het gaat vanzelf weer weg’, is de gevleugelde uitspraak binnen mijn familie. Jammer genoeg luisterde mijn arm hier niet naar, en de pijn en het ongemak bleven. Uiteindelijk ben ik (maanden later pas) alsnog naar de huisarts gegaan, en hij concludeerde dat ik last had van een frozen shoulder. Hij adviseerde me naar een fysiotherapeut te gaan.
De fysiotherapeut rekte, strekte en masseerde, maar het herstel was minimaal en heel, heel langzaam. Inmiddels was er meer dan een half jaar voorbij gegaan sinds de eerste pijn, en het zag er naar uit dat het een lange weg zou worden. Daarbij kreeg ik in mijn rechterarm ook verschijnselen die verdacht veel leken op een muisarm. Ik zag het al gebeuren dat ik beide armen niet meer goed zou kunnen gebruiken…
was destijds net begonnen met triggerpointmassage, en ze was er erg enthousiast over. Ze had er nog nooit iemand mee behandeld, maar ze bood aan om het op mijn armen eens te proberen. ‘Ach, dat kan vast geen kwaad’, dacht ik en zo werd ik haar eerste ‘patiĆ«nt’. En meteen ook haar eerste succesverhaal. Na een paar behandelingen was de pijn in beide armen weg, ik kon mijn linkerhand weer boven mijn hoofd krijgen en eindelijk mijn jas weer eens op een normale manier aantrekken.
De pijn is nooit weer teruggekomen en mijn armen zijn als vanouds: werkzaam en pijnvrij!